माझ्या मुक़ राहण्याची
तिला जाणीव होती
माझ्याकडे शब्दांची
माझ्या पेक्षा जास्त
ती मला जानत होती
माझ्या प्रतेक कृतीला
प्रमाण मानत होती
कधी-कधी माझ्या डोळ्यात
ती नुसताच पाहत राहायची
वेड्यासारख अश्रुत
नुसताच वाहत रहायची
अन अचानक ती मला
न सांगताच सोडून गेली
भातकुली खेळ
मधेच मोडून गेली
ती आजही जेव्हा भेटते
अश्रुंचे फुल वाहते
माझ्या हृदयात मात्र
ते शूल बनुन राहते
No comments:
Post a Comment